5 książek o treningu fizycznym - mini recenzje

Dziś dość sporo o książkach. W ostatnim czasie skupiłem się na nadrabianiu pewnych zaległości i przeczytałem m.in. 5 pozycji dotyczących ogólnie pojętego treningu fizycznego (koncepcje książek nieco się różnią). Poniżej moje krótkie recenzje tych tytułów – pokrótce o czym książka konkretnie traktuje, ocena jej treści oraz komu bym daną pozycję mógł zarekomendować, a komu nie.

Trening siłowy, J. Giessling

Tytuł mógłby wskazywać na to, że książka jest swego rodzaju kompendium nt. treningu siłowego, ale rzeczywistość jest nieco inna. Autor skupia się tu w zasadzie na jednej metodzie treningowej, której skuteczność potwierdza pewne badanie. Czy jest ono w pełni wiarygodne? Ciężko powiedzieć, dla autora jest to jedyna, słuszna droga do lepszego zdrowia oraz sylwetki. Mowa tu mianowicie o systemie treningowym nazwanym „HIT-fitness”. Jego stwórcą oraz propagatorem jest oczywiście sam autor. Koncepcja jest taka, by trenować rzadko, intensywnie i stosunkowo krótko. Proponowany, podstawowy program treningowy opiera się na 10 ćwiczeniach, które wykonujemy w jednej serii, jedno po drugim i do bycia jak najbliższym upadku mięśniowego. O ile w tym podejściu da się jeszcze zauważyć jakiś sens, o tyle wybór proponowanych ćwiczeń jest już naprawdę dziwny. Jednym z założeń jest to, by do tego owego upadku mięśniowego doprowadzała nas liczba ok. 10 powtórzeń danego ćwiczenia. W niektórych z nich ciężko jednak stosować jakieś rodzaje progresji i są dość niezrównoważone jeśli chodzi o poziom trudności. Nie rozumiem też wyboru sposobu wykonywania danych ćwiczeń. Zamiast uczyć podstaw klasycznych ćwiczeń siłowych (w końcu nazwa zobowiązuje), Giessling zaleca np. robienie przysiadów, czy martwych ciągów.. z hantlami/sztangielkami. Teraz weź sobie człowieku takie sztangielki, żeby móc z nimi zrobić 10 przysiadów do odcięcia i ułożyć się z nimi w jakiejś mało inwazyjnej anatomicznie pozycji… Nie, dla mnie to się kupy nie trzyma. Jest też parę słów o bardziej zaawansowanych metodach i planach treningowych. Opisywane są m.in. ćwiczenia na różnego rodzaju maszynach. W całej książce nie znajdziemy zaś instrukcji wykonania martwego ciągu, czy przysiadu ze sztangą. Podręcznik treningu siłowego? No nie żartujmy. Nie mówię, że książka jest totalnie beznadziejna. Znajdziemy w niej nieco przydatnych wskazówek, ciekawostek o fizjologii, interpretacji przytoczonych badań, czy opisów powszechnie używanych metod treningowych. Rekomendowanego treningu podstawowego próbowałem sam i czułem się po nim dziwnie, tak jakby jego akcenty na dane części ciała były źle rozłożone (a ma być to trening całego ciała). Początkujący prawdopodobnie krzywdy przez podane ćwiczenia sobie nie zrobią, na rynku jest jednak wiele lepszych pozycji nt. treningu siłowego. Dodam, że książka jest wydana trochę w stylu kolorowych pisemek niższego sortu – dużo obrazków i oczojebnych grafik, niekoniecznie przydatnych.

Moja ocena: 4/10

SealFit. W osiem tygodni do sprawności Komando Fok, M. Divine

Książka reklamowana hasłem „niekonwencjonalny trening siły i charakteru”. Ciężko się z nim nie zgodzić, sugerowane podejście treningowe to naprawdę „hardcore”. Autor to komandor porucznik, były członek legendarnej formacji  komandosów Navy SEAL. Twardo jest od samego początku. Po przeczytaniu pierwszego, krótkiego rozdziału Divine zaleca wykonanie treningu weryfikującego twój poziom kondycji fizycznej. Autor oznajmia, że przed jego ukończeniem nie powinniśmy zawracać sobie głowy całą resztą książki. Ja tę zasadę złamałem, bo nawet nie zamierzałem wcielać treningu Divine’a we własne życie. Byłem natomiast ciekaw całej lektury. Jak wygląda trening metodą „SealFit”? Niektórym być może przyjdzie na myśl skojarzenie z nazwą CrossFIt. I słusznie. SealFit to nic innego jak pewna hybryda CrossFitu. Bazujemy tu głównie na ćwiczeniach crossfitowych, ubrane są one jednak w nieco inną formę. Jak się można domyślać, w książce dominuje klimat militarny. Ma to nawet swój urok. Autor odznacza się surowością, jak na dowódcę wojskowego przystało. Fajnym akcentem są przytaczane anegdoty z działań komandosów. Każda z nich ma być jakąś duchową lekcją. Apropos. W tym tytule nacisk na aspekty mentalne jest potężny. Autor karmi nas motywacyjnymi hasłami i życiowymi sentencjami niczym rasowy, amerykański coach (Divine chyba nim nawet jest). To w połączeniu z wysokim poziomem trudności proponowanych jednostek treningowych ma uczynić nas kimś gotowym do skutecznego pokonywania życiowych przeszkód na wszelkich frontach – niczym komandos. Nie jest to z pewnością książka dla każdego. Rekomendowany trening jest naprawdę wymagający. Autor działa w myśl zasady – złamać kogoś, by potem ulepić go na nowo. Jestem jednak pewny, że większość ludzi po przystąpieniu do takiego programu zostałoby wyłącznie złamanych ;) Nie jest to pozycja dla początkujących, za dużo tutaj na starcie ćwiczeń „na wariata”. Nie wiem też  czy jest to lektura dla średniozaawansowanych – tacy prawdopodobnie będą preferować inne metody rozwoju tężyzny fizycznej niż zrobienie 1000 pompek. Lektura spodoba się przede wszystkim prawdziwym twardzielom, lubującym się w militarnych klimatach. Do realizacji programu Divine’a trzeba naprawdę dużo zdrowia i jestem pewny, że >90% ludzi, którzy ją zakupili nie byli w stanie zrealizować treningu „SealFit”. To jedna z książek z serii „użyję powszechnie znanych ćwiczeń i sprzedam je jako coś swojego”. Tytuł ogólnie przyzwoity, ale niestety tylko dla wybranej garstki osób.

Moja ocena: 6/10

Encyklopedia undergroundowego treningu siłowo-kondycyjnego, Z. Even-Esch

Kiedy ktoś nazywa swoją książkę encyklopedią to musi być jej naprawdę pewny. Lektura nie ma formy typowej encyklopedii. Pierwsza, obszerna część książki to biografia jej autora, będącego w USA jednym z guru treningu siłowo-kondycyjnego. Jest nawet ciekawa, Even opowiada o czasach swojego dzieciństwa, pierwszych treningach na siłowni, jak i na macie. Pokazuje jak z czasem zmieniało się podejście treningowe na siłowniach i jakie motywy kierowały ludźmi przy podejmowaniu aktywności. Właściwa encyklopedia znajduje się w drugiej części książki. Mamy tam opis przeróżnych, „undergroundowych” ćwiczeń z wykorzystanie masy własnego ciała oraz wszelakich przyrządów (od kamieni i beczek po tradycyjne sztangi). Autor przedstawia też przykładowe plany treningowe, a całość okrasza dobrymi zdjęciami. Książka spełnia swoje zadanie, jest tym czym powinna być pozycja o tej nazwie J Małym minusem jest dla mnie dość radykalne podejście autora. Wiele z ćwiczeń jest dość ryzykownych. Mam tu na myśli ćwiczenia typu skakanie na ławki w parku, czy wyciskanie kamieni nad głowę. Okej, rozumiem koncepcję i klimat pozycji. Znajdziemy w niej zresztą ostrzeżenie informujące o tym, że proponowane metody treningowe nie mają aprobaty naukowego środowiska sportowego. I słusznie, bo wielu nieodpowiednio przygotowanych ludzi mogłoby szybko wyrządzić sobie krzywdę przy próbie wykonania niektórych z przedstawionych ćwiczeń. Niemniej – jest to tytuł w swojej kategorii bardzo dobry, wyczerpujący temat. Dodatkowym plusem jest fakt, że książka została wydana w bardzo estetyczny sposób. Forma okładki, zastosowane grafiki i czcionki – to wszystko naprawdę cieszy oko. Polecam entuzjastom treningów na świeżym powietrzu, z użyciem wszystkiego co znajdą pod ręką.

Moja ocena: 8/10

Siła bez siłki, M. Lauren, J. Clark

Książka dla entuzjastów ćwiczeń z masą własnego ciała, lub też zupełnych początkujących. Koncepcja jest prosta – autor proponuje robienie 4-5 20-30 minutowych treningów tygodniowo. Nie używamy przy tym żadnych, specjalistycznych sprzętów z siłowni. Czasem sięgamy za to po pomoc jakichś przedmiotów codziennego użytku – typu drzwi, krzesła, miotła itp. System treningowy Marka Laurena powstał na potrzeby amerykańskiej armii. Po pamiętnym zamachu 11 września na wieże WTC, postanowiono w szybkim tempie zwiększyć liczebność amerykańskich żołnierzy. System Laurena miał być praktyczny, prosty i szybki w zastosowaniu. Dodam, że autor nie jest jakimś samozwańczym guru fitnessu tylko gościem odpowiedzialnym za przygotowanie fizyczne w amerykańskich, specjalnych jednostkach uderzeniowych. Mamy tu więc pewne podobieństwo do książki o SEALFIT. Lauren podobnie jak Divine ma za sobą bogatą, militarną przeszłość. Ich podejście jest jednak inne. W książce Laurena nie ma tylu górnolotnych słów, usilnej motywacji oraz hardkorowych systemów treningu. Jest mniej nadęcia i mi to odpowiada. Autor skupia się na konkretach i robi to w sposób zwięzły. Jest część dotycząca teorii, nieco o żywieniu. Najważniejsze podstawy, choć z głoszonymi tu teoriami dietetycznymi nie każdy musi się zgodzić. Ta „działka” zmienia się jednak na tyle dynamicznie, że zawsze oba bieguny znajdą argumenty na swoje tezy. Co do treningu – Lauren dzieli ćwiczenia i programy treningowe na 4 poziomy trudności. Treść książki kierowana jest zarówno do żółtodziobów jak i tych bardziej zaawansowanych. Rzeczywiście, najprostszy program jest w zasięgu każdego, zdrowego człowieka. Opisy ćwiczeń są jasne i przejrzyste. Za minus można uznać ustawiczne kierowanie czytelnika do swojej strony internetowej, gdzie ma znaleźć bardziej szczegółowe informacje. Niemniej, jest to lektura warta polecenia. Prosta, konkretna i praktyczna – tak jak proponowany w niej program treningowy.

Moja ocena: 8/10

Ukryta przewaga. Trening mięśni głębokich, T. Danielson, A. Westfahl

Czarny koń dzisiejszych recenzji. Projekt okładki może wskazywać, że jest to pozycja skierowana do kolarzy. Przyda się jednak każdemu. Autorem jest Tom Danielson, który wespół ze swoją trenerką od przygotowania fizycznego zdecydował się wydać poradnik treningowy dla wszystkich, którzy chcieliby wzmocnić swoje ciało w obrębie korpusu (tzw. mięśnie core). Pierwsza część książki to tradycyjnie teoria. Trochę o anatomii, działaniu naszych mięśni i zarysowanie konceptu tej lektury. Przejrzyście, zrozumiale i stosunkowo zwięźle – to lubię. Kolejna część to przejście do opisu ćwiczeń. Mamy tu zarówno ćwiczenia rozciągające jak i te mające wzmocnić poszczególne segmenty naszego ciała (oczywiście z naciskiem na core). Autor podzielił treningi na 5 rodzajów (zapobieganie kontuzjom i ich leczenie, korygowanie wad postawy, trening stabilności i kontroli nad rowerem, trening wytrzymałości oraz optymalny trening wydolnościowy Tommy’ego D.). Oprócz tego podziału, mamy też rozróżnienie na 3 poziom trudności. Mamy tu więc 15 gotowych jednostek treningowych. Są to krótkie, 10-20 minutowe sesje które możemy wplatać w nasze programy treningowe i korzystać z nich wedle naszych aktualnych potrzeb i poziomu zaawansowania. Pożyteczną rzeczą jest objaśnienie przy każdym z ćwiczeń jaki jest jego cel - np. cel „supermanów” to zwiększenie siły i mobilności dolnego odcinka pleców, nauka angażowania mięśni pośladkowych i kulszowo goleniowych podczas prostowania bioder. Wszystko okraszone jest przejrzystymi ilustracjami oraz jasnymi opisami. Dla mnie rewelacja. Książka nie jest za gruba (ok. 200 stron), ale skorzystanie z rad zawartych w niej może przynieść naprawdę sporo korzyści. Praca nad silniejszym i bardziej funkcjonalnym gorsetem mięśniowym to klucz nie tylko do lepszej dyspozycji sportowej, ale i do lepszego zdrowia w ogóle. Większość z nas prowadzi dziś tryb życia, który działanie tych mięśni osłabia i upośledza. Polecam każdemu, na wskazówkach z tej książki można wyłącznie skorzystać!

Moja ocena: 9/10

Co tam w boksie? Canelo vs. GGG na remis, czyli ciąg dalszy nastąpi

Hitowa walka nie zawiodła. Byliśmy świadkami pokazu boksu na najwyższym, światowym poziomie. Pojedynek „Canelo” z „GGG” zakończył się ostatecznie remisem. Nie kojarzę, by ktoś tak typował rozstrzygnięcie tej rywalizacji, choć przyznam że przed walką przeszedł mi na chwilę przez głowę taki rezultat. Czemu? Bo to najlepsze posunięcie z biznesowego punktu widzenia. I nie tylko biznesowego, bo zyskał także sport.

Kto lepszy?

Opinie na temat przebiegu walki oraz werdyktu są różne. Jedni twierdzą, że Meksykanin został przez sędziów potraktowany wyjątkowo surowo, inni (chyba większość) doszukują się kolejnego „wałka” na jego korzyść. Punktację 118-110 dla Canelo potraktuję jako gorszy dzień sędziny Adelaide Byrd i nie będę ciągnął tego tematu. Osobiście staję pomiędzy tymi obozami i uważam werdykt za sprawiedliwy. Myślę, że przyznanie wygranej jednemu, lub drugiemu byłoby mocno krzywdzące dla drugiej strony. Canelo zaimponował mi jednak nieco bardziej – pomimo, że od lat jestem fanem Kazacha. Absolutnie nie potwierdziły się opinie jakoby sztab Golovkina postawił w tej walce na szybkość, a przynajmniej nie było tego widać. Dla mnie był to najwolniejszy GGG jakiego widziałem, niestety już nieco nadgryziony zębem czasu. Polecam zerknąć na którąś z walk Kazacha sprzed kilku lat, dla mnie różnica jest zauważalna. Inna sprawa, że być szybkim na tle Meksykanina to nie lada wyzwanie. Canelo może nie zasypywał gradem ciosów, ale jego przyspieszenia i kontry były imponujące. Taki już zresztą jego styl. Statystyki ciosów przemawiają za Golovkinem, zadał on w całej walce blisko 50 celnych ciosów więcej. Spora różnica, która dokumentuje większą aktywność Kazacha. GGG był aktywniejszy, ale skuteczność i precyzja minimalnie po stronie Canelo. Być może nieco inaczej patrzyłbym na przebieg walki, gdyby Golovkin był przed nią „underdogiem”. Może wtedy uważałbym, że został potraktowany przez sędziów nieuczciwe? Oczekiwania względem niepokonanego w 18 obronach mistrza były jednak duże.

O postawie obu

Podsumowując postawę obu w tej walce. Canelo? Dobra praca nóg (spora poprawa w tym elemencie), świetny timing i bardzo dobra obrona – widać, że „Cynamon” ciągle się rozwija. Meksykanin potwierdził również, że posiada betonową szczękę. Wielu z pięściarzy zostałoby naruszonych po którymś z ciosów, które wyprowadził Kazach. Z pewnością na korzyść Canelo działa tu w dużym stopniu jego potężna (jak na tę wagę) budowa. GGG? W sumie nie zaprezentował niczego, czego do tej pory w jego wykonaniu nie widzieliśmy. Nie oznacza to, że zaprezentował się źle. Był aktywny, wywierał presję i kilka razy porządnie trafił rywala. Jego hart ducha w tej walce był nieprzeciętny. Niestety boksersko Golovkin nie rozwija się już od jakiegoś czasu, osobiście widzę tu nawet lekki regres. Ciężko wygrać z upływającym czasem, wszak Kazach ma już 35 lat. Z drugiej strony – mam wrażenie, że wraz z kolejnymi walkami GGG zaczął zbyt mocno opierać swój boks na atucie w postaci mocnego ciosu.

Wnioski i perspektywy na rewanż

Zaraz po końcowym werdykcie podniósł się temat rewanżu. Wydaje się, że słusznie. Chętnie to zobaczymy, ja jednak mam pewną wątpliwość. 27-letni Canelo wciąż robi postępy. Walka przeciwko komuś takiemu jak GGG to zresztą świetna determinacja ku temu. 35-letni GGG lepszy już niestety nie będzie. Momentami kuł mnie w oczy nienajlepszy refleks Kazacha i dość seryjnie przestrzeliwanie prawą ręką. Uważam, że Golovkin sprzed 3-4 lat wygrałby stosunkowo wyraźnie. Doczekaliśmy się jednak tej walki teraz i na dzień dzisiejszy możliwości obu są podobne. Rewanż mimo wszystko chętnie obejrzę. Jak mógłby on wyglądać i co obaj powinni ewentualnie zmienić? Canelo ciężko coś zarzucić, zawalczył naprawdę świetnie. Jedyne nad czym mógłby popracować bardziej to nad większą aktywnością. Z jego stylem będzie to jednak trudne. Boks Canelo bazuje na intensywnych przyspieszeniach uruchamianych co jakiś czas. Takie tempo i intensywność uderzeń ciężko utrzymać przez dłużej niż parę chwil. Kwestia fizjologii. Co mógłby poprawić GGG? Sądzę, że nie do końca jest u niego optymalnie z przygotowaniem fizycznym. Abstrahując już od kwestii wieku – warto spojrzeć tutaj na 2 lata młodszego Miguela Cotto. Pomimo zaawansowanego już jak na boksera tej kategorii wieku, wygląda pod względem fizycznym naprawdę świeżo. Cotto ma przecież za sobą sporo wojen, a nie widać u niego pod tym względem regresu. Golovkin wizualnie wyglądał dobrze, choć osobiście zwróciłem uwagę przed tą walką na jeden fakt. Patrząc po jego twarzy na konferencjach, ważeniu – wydawał mi się zmęczony. Czy tylko ja odniosłem takie wrażenie? Jest to nieco dziwne w obliczu tego, że Kazach problemów z wagą nigdy przecież nie miał. Nie znam dokładnie procesu treningowego GGG, ale mam wrażenie że trenujący od lat podobnym systemem Kazach potrzebuje nowych bodźców. Może warto byłoby przed rewanżem zaangażować jakiegoś dobrego fachowca od przygotowania fizycznego i odnowy biologicznej? Zmiana podejścia pod tym względem mogłaby być tu pozytywnym impulsem i powiewem świeżości. W elementach technicznych GGG lepszy już nie będzie, grunt to koncentracja i nie wystawianie się zbyt często na kontry. Zwróciłbym zatem uwagę na kwestie zmaksymalizowania potencjału motorycznego oraz regeneracji. Być może ten młodszy, nieco „luźniejszy” Golovkin rzeczywiście bił nieco mocniej niż ten dzisiejszy, sprawiający wrażenie dość mocno spiętego przy wyprowadzaniu ciosów?

Słowem podsumowania

Nie ma co psioczyć. Obaj pokazali się bardzo dobrze i zafundowali nam niezapomniane widowisko. Obaj pokazali też, że nieprzypadkowo są mistrzami. Wracając jeszcze do werdyktu i korzyści płynących z niego. Canelo był rozczarowany, ale to rozstrzygnięcie przyniesie mu prawdopodobnie więcej pożytku niż ewentualna wygrana. Zastanówmy się, co by było, gdyby zwycięstwo zostało przyznane Meksykaninowi? Na pewno nie wpłynęłoby to pozytywnie na jego wizerunek, przynajmniej wśród tych bardziej kumatych kibiców. Jeszcze mocniej przylgnęłaby do niego łatka „tego, którego wspierają sędziowie”. Tymczasem teraz Canelo jest chwalony za dobrą postawę, bo wyjątkowo werdykt nie był aż tak dla niego sprzyjający. Kolejna rzecz, która miałaby miejsce, gdyby wygrał Alvarez. Finansowo nie miałby wielkich opcji. Myślę, że z Saundersem, posiadaczem pasa WBA uporałby się stosunkowo łatwo. Anglik w dodatku nie posiada zbyt atrakcyjnego medialnie nazwiska. Większym zagrożeniem sportowym byłby Jacobs – ale tu znów finanse byłyby nieporównywalnie mniejsze niż w przypadku rewanżu z Golovkinem. Nie ma natomiast wątpliwości, że rewanż po takim werdykcie będzie cieszył się równie dużym zainteresowaniem co pierwsza walka (może i większym, kto wie?). Gdyby wygrał GGG - musiałby przystąpić do rewanżu z uwagi na klauzulę zawartą w kontrakcie. W tym wypadku marka Canelo poważnie by jednak ucierpiała i walka mogłaby się już tak dobrze nie sprzedać. Dodatkowym profitem dla Meksykanina jest zdobywanie doświadczenia w pojedynku z takim mistrzem jak Kazach. Nie można wykluczyć, że Canelo będzie jeszcze w przyszłości niepokonany przez wiele lat, m.in. dzięki właśnie takim doświadczeniom. Jeśli Golden Boy Promotions w jakiś sposób maczali palce przy werdykcie tej walki to trzeba przyznać, że wymyśili to naprawdę cwanie. Kibice nie mogą jednak narzekać, czeka ich prawdopodobnie kolejna wielka uczta. Sporo zyskali także bukmacherzy, wszak niewielu typowało tu remis. Mamy tu więc praktycznie samych zwycięzców – no może prócz tych co sami stawiali pieniądze na jednego, bądź drugiego ;)

Z innych aren

Warto odnotować też rezultaty paru innych sobotnich walk z międzynarodowych ringów. Turniej World Boxing Super Series w wadze super średniej zainaugurowali Erik Skoglund (26-1, 12 KO) oraz Callum Smith (23-0, 17 KO). Zgodnie z oczekiwaniami lepszy okazał się ten drugi. Wypunktował rywala na pełnym dystansie, choć mnie osobiście nie zachwycił (oglądałem większość walki). Tej samej nocy mogliśmy być też świadkami innej potyczki o pas mistrzowski wagi średniej (WBO) – jedyny którego brakowało w stawce walki Canelo vs. GGG. Billy Joe Saunders (25-0, 12 KO) zmierzył się z Amerykaninem, Willy’m Monroe Juniorem  (21-3, 6 KO). Po nudnej walce zwyciężył obrońca pasa. To niewątpliwie najsłabszy mistrz w tej dywizji. Odnotować można także kolejne wygrane perspektywicznych Brytyjczyków – ciężkiego Daniela Dubois (5-0, 5 KO) oraz półciężkiego Anthony’ego Yarde (13-0, 12 KO).

Canelo vs. GGG - zapowiedź

To już za parę chwil. W nocy, z soboty na niedzielę (ok. godziny 5:00 - transmisja w Polsacie Sport) odbędzie się jak dla mnie – najbardziej oczekiwana walka tego roku. Saul „Canelo” Alvarez 49-1-1 (34 KO) podejmie na gali w Las Vegas Giennadija „GGG” Golovkina 37-0 (33 KO). W stawce tej walki znajdą się aż 4 pasy mistrzowskie wagi średniej. Na ten pojedynek czekaliśmy tak naprawdę kilka lat. W końcu obóz Meksykanina podjął rękawice, za co należy im się szacunek. Bez zbędnego owijania w bawełnę, przystępuję do małej analizy/zapowiedzi jutrzejszej walki. Tekst podzielę na analizę tej rywalizacji w kilku aspektach (tak jak zrobiłem to w przypadku pamiętnej batalii Joshua – Kliczko). Zapraszam do lektury.

Doświadczenie/kariera

Jeśli rzucimy okiem na karierę amatorską, to zauważymy że w zasadzie nie ma tu czego porównywać. Alvarez jej praktycznie nie miał, podczas gdy GGG to srebrny medalista olimpijski, a przed przejściem na zawodostwo stoczył ponad 350 walk (oczywiście zdecydowaną większość wygrał). Spójrzmy jednak na całokształt i karierę zawodową. Canelo, pomimo wciąż stosunkowo młodego wieku (27 lat) osiągnął już naprawdę wiele i wiele także widział. Rudowłosy Meksykanin karierę zawodową rozpoczął w wieku… 15 lat, co już samo w sobie jest ewenementem i dowodem na nieprzeciętny talent „Canelo”. Jeśli weźmiemy pod lupę sam etap kariery zawodowej to nie można powiedzieć, że 35-letni już Kazach jest zawodnikiem bardziej doświadczonym. Wielu twierdzi również, że Alvarez ma w swoim bilansie potyczki z lepszymi zawodnikami. Czy rzeczywiście? Być może. Daleki jestem jednak od twierdzenia, że „GGG” walczył głównie z przeciętnymi rywalami. Przed walkami Golovkina z Murray’em, Geale’m, Macklinem, Lemieux, Jacobsem, czy nawet… Proksą mówiło się, że są to rywale którzy mogą sprawić pewne problemy Kazachowi i po walce będziemy mądrzejsi - co do klasy „Triple G”. Golovkin wszystkich ich rozbił (no z wyjątkiem Jacobsa), a potem nagle ci przeciwnicy stali się przeciętnymi bokserami w oczach wielu kibiców. GGG po prostu „zmiatał” tych, którzy stanęli mu na drodze, aż do ostatniej walki. Uważam też, że zmiótłby każdego z pokonanych rywali Alvareza, nawet jeśli nazwiska przeciwników Meksykanina były nieco bardziej medialne. Niemniej nie ujmuję nic Canelo. Mierzył się z naprawę klasowymi rywalami i pomimo młodego wieku jest już pięściarzem bardzo doświadczonym. Zaznał już także smaku porażki (w 2013 roku, z Floydem Maywatherem), ale od tamtego czasu poczynił spore postępy.

Ostatnie walki

Jeśli spojrzeć tylko na ostatni pojedynek obu pięściarzy, to obaj wypadli w nich jak na siebie – stosunkowo przeciętnie. Nikt tu jednak nie ma wątpliwości co do rzeczywistej klasy tych mistrzów i rangi jutrzejszego wydarzenia. Canelo wypunktował Chaveza jr, zaś Golovkin Jacobsa. Forma Chaveza jr, a Jacobsa w tych walkach to jednak przeciwległe bieguny. Pojedynek Alvareza z Chavezem był farsą – głównie za sprawą beznadziejnej dyspozycji syna legendy. Mimo tego Canelo nie potrafił rywala poważniej naruszyć. Trzeba jednak przyznać, że Chavez jr walczył w sposób bojaźliwy i bardzo dla siebie bezpieczny. Wydawało się, że jego jedynym celem w tej walce jest dotrwanie do ostatniego gongu. Daniel Jacobs stoczył natomiast walkę życia i pokazał jak mocnym jest pięściarzem. Jestem zdania, że Jacobs w takiej dyspozycji miałby duże szanse na zwycięstwo z Alvarezem (lepsze warunki fizyczne i praca nóg). Golovkin tak dysponowanego Chaveza jr by zmasakrował – tu nie mam żadnych wątpliwości. Żeby nie było – dostrzegam w postawie Kazacha jakiś mały regres, głównie szybkościowy. Wiek jest jednak nieubłagany. Przeglądałem ostatnio archiwalne walki Golovkina i rzuciła mi się w oczy nieco większa swoboda ruchów i szybkość, kiedy GGG był młodszy. Spora ilość ciosów przejęta od Jacobsa i wcześniej Brooka nie do końca chyba jest przypadkiem (abstrahując od wysokiej klasy tych rywali). Nie będę jednak psioczył, Golovkin to wciąż wielki zawodnik, a jego głównymi atutami od zawsze była siła ciosu, precyzja oraz ringowa agresja. Alvarez przed przyzwoitym występem z Chavezem zanotował 2 znakomite walki (Liam Smith, Amir Khan). Golovkin przed Jacobsem przejechał się po Dominicku Wade, a następnie zastopował po 5-rundowej wojnie w wspomnianego już Brooka. Lekki regres GGG? Może delikatny, ale dwaj ostatni rywale świetni. Alvarezowi również nie można zarzucić zbyt wiele.

Umiejętności

Wielu ekspertów (w tym pięściarzy) stawia na Alvareza. Jego przewagi upatruje natomiast w umiejętnościach czysto bokserskich. Ja się z tym nie zgadzam. Owszem, Meksykanin to kontr-bokser, a jego styl jest bardziej stonowany i wyważony. Golovkin to z kolei ofensywna maszyna wojenna – a przynajmniej z takiej strony pokazywał się w większości walk. Chciałbym tu zwrócić uwagę na pewną kwestię. W tej zdecydowanej większości pojedynków Kazach zwyczajnie mógł sobie pozwolić na skrajnie ofensywny styl o prostej koncepcji. Jego przewaga fizyczna była na tyle duża, że nie czuł ze strony rywali większego zagrożenia. Wyjątkiem jest np. walka z bardzo silnym Lemieux. Kazach nie oddał się w niej radosnej ofensywie (przynajmniej nie w pierwszej fazie) i podszedł do bardzo mocno bijącego rywala z pewnym respektem. Boksował więcej lewym prostym, był ostrożniejszy i bardziej uważny. Do czego zmierzam? Do tego, że nie uważam Golovkina za słabszego technicznie od Alvareza. Warto tu jeszcze raz przypomnieć karierę amatorską Kazacha. W boksie olimpijskim silny cios nie ma aż tak wielkiego znaczenia jak na zawodostwie, tu umiejętności czysto bokserskie są konieczne by sięgać po laury. Golovkin udowodnił tam, że jest znakomitym bokserem, ale na zawodostwie często po prostu nie był zmuszony do tego, by korzystać ze swojego pełnego repertuaru pięściarskiego. Meksykanin to bokser również znakomity. Jego atutami są kombinacje, mocne ciosy na tułów i timing, który mocno w ostatnich latach poprawił. Wiele z walk Canelo wygrywał jednak w dużej mierze z uwagi na przewagę fizyczną nad rywalami. Nie każdy o tym pamięta, ale do pewnego momentu Alvarez był konfrontowany z wyłącznie mniejszymi rywalami. Okej – skoro zbijał do danej wagi to miał prawo w niej walczyć. Z jakiegoś jednak powodu „Cynamon” katował się tym ostrym zbijaniem wagi i pilnowaniem tego, by w ringu mieć koniecznie jak największą przewagę gabarytów. Przyznać trzeba, że w dniu jutrzejszym Meksykanin będzie pozbawiony tej przewagi. Golovkin co prawda nie wydaje się większy i prawdopodobnie nie będzie też w ringu cięższy, ale jego siła „robi robotę”. To może mieć kluczowe znaczenie.

Taktyka

Dało się niedawno usłyszeć wieści, jakoby Kazach na 2-3 tygodnie przed walką był już blisko lub nawet poniżej limitu wagowego. Zwykle dobrze poinformowany Przemysław Garczarczyk zainsynuował tym samym, że czeka nas mała niespodzianka taktyczna. Bazujący do tej pory przede wszystkim na sile fizycznej Kazach prawdopodobnie postanowił wraz ze swoim sztabem postawić w tej walce większy akcent na szybkość. Nie da się ukryć – szybkość będzie miała w tej walce duże znaczenie. Myślę, że 8 lat młodszy Alvarez swoich szans mógłby upatrywać właśnie w tym, w wyprzedzaniu Kazacha. Obóz Kazacha nie jest jednak głupi i najwyraźniej postanowił wytrącić ten atut z rąk Meksykanina. Myślę, że to słuszne posunięcie, zwłaszcza w obliczu tego że w ostatnich walkach szybkość i refleks Golovkina zdawały się momentami zawodzić. Co ciekawe, obóz Canelo również zapowiada stosunkowo niską, ringową wagę Meksykanina. Jak będzie w rzeczywistości i kto kogo przechytrzy? Zobaczymy. Wydaje mi się, że Alvarez powinien swoich szans upatrywać w wyprzedzaniu nacierającego rywala i obijaniu jego tułowia. Optymalną taktyką dla GGG wydaje się natomiast strategia z walki z Lemieux – czyli uważna obrona i rozbijanie rywala przede wszystkim lewym prostym, by potem dobrać mu się ostatecznie do skóry.

Przygotowanie fizyczne

Nie ma wątpliwości, że obaj na swoich obozach treningowych się nie obijali. Obaj są tytanami pracy. Przeczytałem gdzieś nawet sugestię któregoś pięściarza, że Canelo wygląda na nieco przetrenowanego. Ja nic takiego nie zauważyłem, według mnie prezentuje się bardzo dobrze, prawdopodobnie najlepiej w swojej karierze. Jak już zostało wspomniane – ważnym aspektem w przygotowaniu obu zawodników będzie szybkość. Alvarez jest w kwiecie wieku, ma przez swojego promotora (Oscara de la Hoyę) zapewnione najlepsze możliwe warunki do treningu i rozwoju. Golovkin, który tradycyjnie przygotowywał się do walki w Big Bear również nie może na nic narzekać. Jedynym, małym znakiem zapytania w wypadku Kazacha jest wiek. GGG ma już 35 lat i mimo, że zapewne będzie przygotowany jak najlepiej, to jego możliwości będą już powoli spadać. Według niektórych spadły już zauważalnie. Conor McGregor, który widział Kazacha na początku obozu miał nawet stwierdzić, że Golovkin wyglądał na ok. 2 miesiące przed walką z Alvarezem bardzo słabo. Mimo wszystko traktuję te wieści z przymrużeniem oka, tak jak i bokserskie kompetencje Irlandczka w ogóle. Swoją drogą – myślę, że nawet tak „zapuszczony” Golovkin nie dałby przetrwać McGregorowi w ringu jednej rundy ;) Na ostatnio publikowanych zdjęciach Kazach wyglądał naprawdę dobrze. W kwestii dyspozycji fizycznej dużo mądrzejsi będziemy jednak dopiero po walce. Pewne jest, że obaj dali z siebie wszystko przygotowując się do tej batalii.

Głowa/mentalność

Obaj są mocni psychicznie, ciężko szukać u nich jakichkolwiek oznak mentalnej słabości. Sam jestem pewny, że obaj dadzą z siebie wszystko. Ciekawi mnie mimo wszystko jak Alvarez będzie reagował na ciosy Golovkina – coś „wyłapie” na pewno. Co ciekawe – obaj nigdy nie leżeli na deskach, obaj dysponują też na pewno dużą odpornością na ciosy. Meksykanin tak mocne uderzenia przyjmie jednak po raz pierwszy. Niektórzy mogliby stwierdzić, że skaza na psychice Canelo już się pojawiła – w walce z Floydem Mayweatherem jr. . Czy „Cynamon” rzeczywiście nie wytrzymał wtedy presji i przegrał walkę już w szatni? Myślę, że nie. „Money” okazał się po prostu na tamten moment znacznie lepszym bokserem, a Meksykanina ograł przede wszystkim pracą nóg. Reasumując – obaj mają bardzo mocną głowę (w przenośni i dosłownie). To dodaje tej potyczce dodatkowego smaczku, bo każdego z nich złamać będzie bardzo ciężko.

Trenerzy

Canelo jest trenowany przez rodzinny duet – Jose „Chepo” Reynoso oraz jego syna, Eddy’ego. Można powiedzieć, że ulepili oni Alvareza od podstaw (na początku ojciec, potem pałeczkę przejął syn). Ten sztab zna Saula jak nikt inny i z pewnością będzie dla niego taktycznym i mentalnym oparciem. Podobnie jest jednak w przypadku Golovkina i trenującego go Abela Sancheza. Sanchez to z jednej strony na pewno świetny trener, a z drugiej również szczęściarz. Nie każdemu jest dane mieć pod opieką takich „genetyków” jak Gennady Golovkin, czy przyszły rywal „Diablo” – Murat Gassiev. Duet Reynoso zawsze wydawał się stać nieco na uboczu – to gwiazda Alvareza świeci w tym teamie zdecydowanie najbardziej. Wydaje się, że Meksykanin to naprawdę spory indywidualista, a sztab jest dla niego bardziej oparciem, aniżeli kimś ciągnącym za uszy. Bez wątpienia wpływ ma na to silny charakter Alvareza. Sanchez jest bardziej medialny – uwielbia przemawiać, uwielbia chwalić i promieniuje przy tym optymizmem. Jego pewność co do swojego podopiecznego zawsze była niezachwiana i podobnie jest przed tym pojedynkiem. Sanchez przewiduje, że Canelo nie wytrzyma presji GGG i zostanie w końcu zastopowany. Czy trenerzy odegrają tutaj kluczową rolę? Być może, ale myślę, że równie ważne co taktyka będzie tu oparcie mentalne, w obliczu rangi tego wydarzenia.

Sędziowie

Punkt bonusowy, czyli kwestia arbitrażu tej walki J Canelo jest trzymany pod kloszem, nie czarujmy się. Kilka z jego walk (Trout, Lara, Cotto) mogło być wypunktowanych w obie strony, jednak zawsze anioł stróż (De la Hoya) wraz ze swoim zastępem czuwał nad „odpowiednim” werdyktem. Do historii boksu przeszła już też punktacja sędziowska z walki Mayweather jr – Alvarez. Była to tzw. „walka do jednej mordy”, w której ciężko było przyznać młodemu Meksykaninowi więcej niż jedną rundę. Jeden z sędziów, a w zasadzie sędzina widziała natomiast w tej walce remis. :) Niestety nie można wykluczyć, że podobnie może być i tutaj. W przypadku względnie wyrównanej walki i rozstrzygnięcia na pełnym dystansie przewaga jest po stronie Canelo. Golovkin prawdopodobnie musi wygrać ten pojedynek bardzo, bardzo wyraźnie – najlepiej przed czasem. W związku z tym nie spodziewam się wielkiej kalkulacji ze strony Kazacha, prawdopodobnie będzie dążył do złamania Meksykanina. Taki już jest boks, ale nie dzielmy skóry na niedźwiedziu i nie przesądzajmy. Poczekajmy jeszcze parę chwil, z nadzieją że sędziowie punktowi nie zostaną głównymi bohaterami tego wydarzenia. Sędzią ringowym będzie z kolei charakterystyczny Kenny Bayless. Myślę, że to dobry wybór. Gość generalnie jest zdecydowany i ma łeb na karku. Sądzę jednak, że za wiele pracy go nie czeka, a sama walka będzie ostra, ale czysta. Zarówno Golovkin, jak i Alvarez nie należą do faularzy i propagatorów brudnych zagrywek, co jest tutaj kolejnym, fajnym akcentem.

Słowo końcowe

Tak naprawdę nie będzie to pierwsza konfrontacja pomiędzy GGG, a Canelo. Obaj krzyżowali już rękawice na jednym sparingu. O tej potyczce chodziły już różne głosy, głównie takie że Alvarez nie radził sobie zbyt dobrze. Warto jednak zaznaczyć, że było to już bardzo dawno, a Meksykanin był jeszcze młokosem. Od tamtego czasu poczynił niewątpliwie spore postępy, zresztą sparing pozostaje tylko sparingiem. Dziś Canelo jest czołowym bokserem, bez podziału na kategorie wagowe. Podobnie jak Golovkin. Ciekawą anegdotę przytoczył na konferencji prasowej trener Gennadija – Abel Sanchez. Wspomniał, że przed paroma dniami Kazachowi urodziło się dziecko. Można by pomyśleć, że taka sytuacja to spore rozstrojenie psychiczne i emocjonalne na chwilę przed tak ważną walką. Czy Golovkin czasem zbyt nie zmięknie przez te wydarzenie? Cytując klasyka - raczej nie. Wróćmy do anegdoty Sancheza. Polecił on, aby jego podopieczny udał się do żony, by być przy narodzinach córki. Kazach jednak z porady nie skorzystał. Odparł, że ma przecież do przeprowadzenia trening, a „dziecko i tak się urodzi”. Brzmi może brutalnie, i być może cała historia Sancheza jest lekko podrasowana, ale mimo wszystko wskazuje to na koncentrację, która towarzyszy „Triple G”. Nie ma wątpliwości, że podobne podejście ma Canelo. Meksykanin wyznał, że nokaut na Golovkinie wizualizuje sobie każdego wieczora, przed udaniem się do snu. Mentalność bohaterów, mistrzowskie pasy na szali, wielka klasa bokserska i nieprzeciętna siła fizyczna. Bardzo dużo do stracenia, jak i zyskania. Ta batalia zdefiniuje kariery GGG i Canelo. To wszystko sprawia, że z pewnością będziemy świadkami wielkiej wojny, która napisze nowy rozdział w historii boksu.

Mój typ: Golovkin wygra przed czasem

Co tam w boksie? Po gali w Radomiu, czyli Zimnoch wraca na ziemię (dosłownie)

Za nami gala na stadionie w Radomiu. Poniżej kilka moich słów o rozstrzygnięciach walk na tej mocno promowanej imprezie.

Mateusz Tryc – Remigiusz Wóz

Faworytem był Tryc. Naprzeciw niego wystawiono ambitnego, ale dość mocno ograniczonego technicznie reprezentanta „Silesii Boxing”. Od samego początku Tryc próbował zdominować rywala i z każdą mijającą minutą szło mu to co raz lepiej. Z rundy na rundę co raz więcej ciosów było lokowanych na głowie lub korpusie Woza. Koniec nastąpił w rundzie 5, kiedy sędzia zdecydował się poddać Remigiusza po 3 liczeniu. Słuszna decyzja, gdyż „Remi” był już mocno rozbity. Tym samym Tryc dopisał do swojego bilansu 3 wygraną, w 3 zawodowym występie. Jego występ był dobry, choć nie perfekcyjny. Do poprawki na pewno w pewnym stopniu defensywa. Niemniej – myślę, że czas podnieść poprzeczkę Mateuszowi. Osobiście chętnie zobaczyłbym go z innym, niezłym (do niedawna) amatorem – Jordanem Kulińskim.

Przemysław Runowski – Twaha Kiduku

Pierwotnie „Kosiarz” miał się zmierzyć z innym rywalem, jednak na niedługo przed walką doszło do zmiany. Ostatecznie na przeciwnika Przemka anonsowano „Ksiącia z Tanzanii” – Twahę Kiduku. Sądziłem, że taki Afrykanin z doskoku nie zagrozi Runowskiemu w większym stopniu (pomimo niezłego bilansu – 11-1). Okazało się inaczej. Była to jedna z trudniejszych walk „Kosiarza”, w drugiej rundzie był nawet liczony. Co sprawiło największe problemy Polakowi? Styl rywala. Kiduku był „luźny”, szybki, niekonwencjonalny i ruchliwy na nogach. Runowski poczynił pod okiem Łapina spore postępy, lecz wydaje się być trenowany na podobieństwo innych „łapinowskich” zawodników –tj. stabilna pozycja, ekonomiczne poruszanie się i dobre technicznie, dokręcane ciosy. Ta koncepcja ma jednak jeden minus – przysparza problemy, kiedy przychodzi się zmierzyć z zawodnikiem dobrej klasy, a w dodatku lotnym na nogach. Tutaj klasa Runowskiego jeszcze przeważyła, ale może być tak, że „Kosiarz” w końcu trafi na swojego nieuchwytnego tancerza. Tak jak „Diablo” trafił na Drozda, i tak jak „Główka” trafił na Usyka. Kolejnym materiałem do analizy jest obrona Przemka. Na pewno trzeba popracować nad szczelnością gardy i trzymaniem w górze lewej ręki. Na szczęście Runowski to chłopak inteligentny i wierzę, że jeszcze się rozwinie, a ta walka dużo go nauczy. Ma tylko 23 lata, więc wszystko przed nim.

Sergei Werwejko – Nagy Aguilera

Walka, która okazała się niewypałem. Przed walką dochodziły głosy jakim to odważnym posunięciem jest dobór takiego rywala dla Ukraińca. Sam Aguilera miał się dziwić, że jest łączony z rywalem o bilansie 6-1, który wciąż na zawodostwie stawia pierwsze kroki. Bokser z Dominikany miał rzekomo zatrudnić przed walką specjalistę od przygotowania fizycznego, a cały pojedynek miał zakończyć w ciągu 6 minut. Tymczasem Aguilera w ringu nie pokazał nic. Kilka razy próbował skrócić dystans, ale znacznie wyższy Werwejko nie pozwolił mu na dobranie się sobie do skóry. Potem przyjezdny pięściarz zmienił taktykę i postanowił poszukać zwycięstwa w inny sposób. Owszem, Ukrainiec „pacnął” kilka razy rywala w okolice tyłu głowy, aczkolwiek nie był to ciosy destrukcyjne, a na pewno już nie ten kończący walkę. Aguilera po „puknięciu” w okolice karku postanowił upaść na matę i spróbować się w roli aktorskiej. Sędzia nie przyjął tego przedstawienia z entuzjazmem i ogłosił zwycięzcą Werwejkę. Ukrainiec nieco podreperował swoją reputację, a Dominikanin zrobił sobie wycieczkę do Europy, a przy okazji trochę dorobił. Co ciekawe, przyszłość Werwejki w boksie stoi pod znakiem zapytania. Wygrany wyznał po walce, że boks nie jest dla niego dochodowy i myśli nad porzuceniem tej dyscypliny. Jak potoczy się jego kariera? Zobaczymy. Sam jakimś wielkim zwolennikiem talentu Sergieja nie jestem. Dla mnie to trochę taki Wach dla ubogich, bazujący przede wszystkim na warunkach fizycznych. Brakuje mu natomiast odporności Mariusza (co pokazała walka z Nascimento). Życzę mu jednak powodzenia w dalszej karierze. Wobec posuchy w polskiej wadze ciężkiej, mógłby dać na naszym podwórku jeszcze kilka ciekawych walk. Ważny jest jednak w jego przypadku odpowiedni matchmaking.

Albert Sosnowski – Łukasz Różański

Albert znów powrócił na ring. Po co? Okazało się, że na pożegnanie z kibicami, oby już ostateczne. Walka skończyła się w pierwszej rundzie, więc nie ma się co specjalnie rozpisywać. Już pierwszy, celny cios Różańskiego wydawał się podłączyć „Dragona”. Z byłego mistrza Europy nie zostało już dzisiaj nic. To, że Albert ma najlepsze lata za sobą widać już było ewidentnie w jego walce z cieniem (nie te ruchy co kiedyś). Czas już naprawdę zawiesić rękawice na kołku. Zwłaszcza, że Sosnowski to człowiek zaradny, potrafiący zarabiać poza ringiem. Różański zrobił co miał zrobić, choć na pewno żadnym wirtuozem nie jest. Jego sygnalizowane „cepy” mogą okazać się niewystarczające, kiedy przyjdzie mu zmierzyć  się z kimś przyzwoitym, w kwiecie wieku. Różański umie się promować, ale podejrzewam że jego kariera skończy się po walce z kimś typu Wawrzyk, Werwejko, czy powracający Cieślak. Jego atutem jest mocny cios, ale to trochę za mało.

Krzysztof Zimnoch – Joey Abell

Kiedy ogłoszono tę walkę, pomyślałem w pierwszym momencie: „znów dają Zimnochowi kogoś przeciętnego, w wieku 35+”. Ten przeciętniak okazał się jednak przeszkodą nie do przejścia. Mieliśmy powtórkę z pierwszej walki z Mollo. Polak został brutalnie znokautowany w 3 rundzie i trzeba przyznać, że takie rozstrzygnięcie wisiało w radomskim powietrzu od samego początku tej konfrontacji. W sumie, im bliżej było pojedynku tym większe miałem wątpliwości co do Krzysztofa. Abell, mimo że przeciętny boksersko – to jednak kawał silnego zwierza. Myślę, że ktoś o takiej charakterystyce jest dla Zimnocha największym zagrożeniem. Z jednej strony – brawo dla promotora za odwagę. Z drugiej – ten matchmaking był jednak mało udany. Rywal, który nie gwarantuje wielkiego prestiżu w przypadku wygranej, a jednocześnie ktoś kto waży kilkanaście kilogramów więcej i posiada w pięściach potężne argumenty. Zimnoch jak na wagę ciężką jest dość kruchy fizycznie. Ni jak nie można go porównać pod względem atletyzmu do największych w tej kategorii. Podobno przez ostatnie miesiące Zimnoch trenował 2x dziennie i nie miał w głowie niczego innego niż boks. Myślicie, że taki Anthony Joshua, czy Deontay Wilder trenują więcej? Niekoniecznie. Ale na pewno inaczej. Ja wiem, że genetyka ma spore znaczenie. Mimo wszystko – jeśli ktoś trenuje 2x dziennie, jest zawodowcem i wygląda tak jak Krzysztof.. to chyba coś w jego procesie treningowym jest nie tak. To waga ciężka i tężyzna fizyczna jest praktycznie równie ważna co umiejętności czysto bokserskie (ich też Zimnoch nie ma nie wiadomo jak rozwiniętych). Mam wrażenie, że Krzysztof aspekt fizyczny zbyt mocno ignoruje, a zarazem zbyt mocno wierzy w swoją wartość bokserską – tu można by przytoczyć jego buńczuczne obwieszczenia, jakoby był nr 1 wagi ciężkiej w Polsce, czy chciał się zmierzyć z Tomaszem Adamkiem. Zimnoch zapewnił, że wróci silniejszy.. sęk w tym, żeby nieco zmienił tok myślenia i podejście do boksu. Osobiście sądzę, że gdyby podszedł poważnie do diety to mógłby wylądować w wadze cruiser. Zdaje się, że w czasach amatorskich Zimnoch oscylował właśnie blisko takiej wagi. Muskulatury od tamtego czasu za wiele nie przybrał... Reasumując – taka wersja Zimnocha jest bez szans z kimkolwiek ze ścisłej i chyba nawet szerokiej czołówki tej dywizji.

Po kursie trenera personalnego - relacja

W dniu wczorajszym oficjalnie uzyskałem tytuł trenera personalnego. Podobne plany miałem już od dłuższego czasu, i w końcu udało się je zrealizować. Egzamin zaliczyłem pomyślnie – co wcale nie było formalnością, gdyż część osób go niestety oblała. Miano trenera personalnego zdobywałem podczas tygodniowego kursu w Łodzi. Szkolenie realizowałem poprzez Akademię Mistrzostwa Sportowego, a moimi szkoleniowcami byli Paweł Głuchowski, Marta Sikora oraz Jarosław Skura. Poniżej krótka relacja z kursu oraz moja opinia o nim.

Pierwsze 5 dni kursu to pogadanki oraz demonstracja ćwiczeń z Pawłem Głuchowskim. Bardzo pozytywne zaskoczenie, już od samego początku. Pawła kojarzyłem już wcześniej z aktywności w mediach społecznościowych. Nie, żebym nie miał o nim dobrego zdania.. ale naprawdę zaimponował mi wiedzą i zaangażowaniem w prowadzenie zajęć. Gość ma łeb nie od parady i wiedzę o dietetyce większą niż większość dietetyków, oraz wiedzę o anatomii i biomechanice większą niż większość fizjoterapeutów (bez cienia przesady). Od Pawła nauczyłem się na kursie najwięcej – głównie na tematy związane z techniką ćwiczeń i strategią treningową. Oczywiście – siedząc w temacie od paru lat niektóre rzeczy były dla mnie po prostu przypomnieniem, lub potwierdzeniem nabytej już wiedzy. Niemniej – szczerze polecam szkolenia prowadzone przez Pawła Głuchowskiego, zainteresowani mogą przejrzeć ich ofertę na stronie www.ams.wroclaw.pl (nie, nie jest to wpis sponsorowany). Z pewnością się nie zawiedziecie, a wasze ewentualne pytania zostaną wysłuchane. Dodam, że piszę to jako nie-zwolennik kulturystycznego podejścia do treningu, które Paweł prezentuje.

W weekend pałeczkę przejął duet od treningu funkcjonalnego w postaci Marty Sikory (znanej m.in. z fan page’a „Ze sztangą jej do twarzy”) oraz Jarosława Skury. Formuła zajęć nieco się zmieniła i był to fajny, nowy bodziec po 5-dniach bombardowania wiedzą ze strony Pawła. Nie oznacza to, że poziom kursu spadł. Było po prostu inaczej, a nowością okazały się grupowe treningi, które przeprowadzili nam wykładowcy. Pierwszego dnia mały zajazd na przywitanie, czyli tabata + "crossfitowy", ok. 20-minutowy WOD. Drugiego dnia było nieco lżej i przeprowadzono nam krótką jednostkę treningową z naciskiem na eksplozywność. Co do samych wykładów. Ktoś dla kogo wizyta na siłowni = kulturystyka mógł się poczuć mocno zagubiony. W 2 dni przerobiliśmy bardzo dużo terminów zaczerpniętych z CrossFitu, jak i ogólnie pojętego treningu funkcjonalnego. Z jednej strony – mocny zwrot akcji, z drugiej – odczułem że Paweł dobrze przerobił z nami podstawy fizjologii oraz okołotreningowego przygotowania ciała do wysiłku. Mimo goniącego czasu udało nam się też omówić sporo ćwiczeń, niektóre były dla mnie zupełną nowością (nigdy w CrossFit jako taki się mocniej nie zagłębiałem). Spora dawka wiedzy, w stosunkowo krótkim czasie. Kto nie był skupiony musiał żałować…

Musiał żałować, ponieważ egzamin końcowy w większej części oparty był o pytania związane z treningiem funkcjonalnym. Jeśli ktoś nie był dość uważny ostatniego dnia to prawdopodobnie nie zaliczył egzaminu i trochę takich osób wedle mojej wiedzy było (choć bardziej polegli chyba na zadaniu opisowym z anatomii, aniżeli zamkniętych pytaniach). Taka była pewnie strategia – by maksimum materiału z egzaminu przerobić na końcu, na świeżo. Z jednej strony to dobre, a z drugiej ktoś kto słuchał uważnie przez 6 dni, a ostatniego z jakiegoś powodu się zdekoncentrował – nie miał szans zdać egzaminu. Na szczęście dla mnie – ja nie byłem taką osobą. Taką formułę egzaminu można by uznać za mały minus, ale trzeba przyznać że pytania dotyczyły naprawdę istotnych zagadnień w pracy trenera personalnego (fizjologia wysiłku, metodyka treningowa, anatomia). Fajnie, że Akademia Mistrzostwa Sportowego w jakiś sposób dba o swoją reputację i nie wręcza certyfikatów trenerskich za samo wniesienie opłaty i pojawienie się na szkoleniu. To jeden z czynników, który sprawia że można uznać ten ośrodek szkoleniowy za warty uwagi.

Co mi dał ten kurs i czy mogę polecić go innym? Nauczyłem się dość sporo rzeczy, a pewne przypomniałem. Warto co jakiś czas fundować sobie taki okres skondensowanej weryfikacji własnej wiedzy. Oczywiście nie jest tak, że ktoś kto spędził całe życie na kanapie, tydzień po wstaniu z niej i zrobieniu takowego szkolenia będzie gotowy do pracy trenera. Ale to dotyczy każdego kursu na trenera personalnego. W tej dynamicznie rozwijającej się branży kluczowe jest stałe aktualizowanie i poszerzenie kompetencji. Jest to istotne nawet po zrobieniu najlepszych możliwych kursów. Wiedza przekazana na nich może być za rok już niepełnowartościowa. Choć sam zaliczyłem już 2-cyfrową ilość szkoleń o tematyce treningowej/żywieniowej to mam świadomość, że jest to po prostu koniec pewnego etapu i początek następnego. Dużo się dowiedziałem, ale równie dużo jeszcze przede mną. Z tego kursu jestem bardzo zadowolony (najlepszy w jakim brałem udział) i jeśli ktoś zastanawia się nad zrobieniem podobnego to szczerze mogę polecić Akademię Mistrzostwa Sportowego : ) Dodam, że akademia ta wyszła też z fajną inicjatywą jaką jest „Kurs trenera personalnego PRO”. To rozszerzony kurs trenerski dedykowany tym, którzy chcą jeszcze bardziej pogłębić swoją wiedzę w tym fachu. Pożyteczna i odpowiadająca na potrzeby rynku rzecz. Być może w przyszłości sam się skuszę na udział w takim szkoleniu – pomimo, że „trenera personalnego” traktuję jako pewien etap i uzupełnienie, a docelowo chciałbym się rozwijać szczególnie w temacie przygotowania motorycznego w sporcie.

Jak zrzuciłem 20 kilogramów - streszczenie mojej redukcji

Dziś trochę prywaty. Z zachowaniem chronologii, postaram się odtworzyć przebieg procesu redukcji wagi, jaki mam za sobą. Od początku bieżącego roku zrzuciłem z siebie 20 kilogramów. Bez zbędnego przedłużania.  Zapraszam do lektury - o tym, jak to zrobiłem, jakie wyciągnąłem wnioski i co bym ewentualnie zmienił, gdybym cofnął się w czasie.

Na początek warto jednak opisać pokrótce okres poprzedzający etap redukcji. Pomoże to lepiej zrozumieć całą historię.

Czerwiec -Lipiec 2016, „masa”

Po bardzo aktywnej pierwszej połowie 2016 roku (treningi fizyczne, boks, bieganie, długie marsze, rower) doprowadziłem do skrajnej redukcji. Byłem w najlepszej formie wytrzymałościowej w życiu, jednak taki poziom aktywności spowodował także utratę pewnej ilości mięśni oraz wagi w ogóle. Mimo, że ze zdrowotnego punktu widzenia miałem się całkiem dobrze, to „wysuszyłem” się tak po to, by zrobić lepszy fundament pod etap budowania masy mięśniowej. Na przełomie czerwca, jako zwieńczenie redukcji przeprowadzałem „detoks” organizmu. Przez końcowe 2 tygodnie byłem na diecie wegańskiej, a proces redukcji zakończyłem 2-dniowym postem. Po tym poście, dokładnie 4 lipca wniosłem na wagę 73,5 kg. To najniższa masa ciała jaką zanotowałem wtedy od 3-4 lat. Byłem bardzo szczupły, wręcz chudy. Nie powiem jednak, że taka waga była jakaś wielce daleka od mojej „naturalnej”, gdyż jestem typem skrajnego ektomorfika, o bardzo drobnej budowie szkieletowej. Dodam, że mierzę 191 centymetrów. Dla wielu ludzi tego wzrostu podobna waga jest praktycznie nieosiągalna. Po jej osiągnięciu, po 2-dniowym poście przystąpiłem od etapu „masy”. Cel miałem dość szalony – przybrać 30 kilogramów do końca roku, czyli w 6 miesięcy. Takie plany inspirują jednak najbardziej. Nie ukrywam, że chciałem udowodnić coś nie tylko sobie, ale i innym ;) Tak, wiem. To słabe, żeby robić coś z uwagi na zdanie innych. Co innego jednak, kiedy robimy coś żeby się komuś przypodobać, a co innego jeśli chcemy kogoś wyprowadzić z błędu – kiedy wiemy, że mamy rację. Tak więc „chudy” postanowił udowodnić innym, że jest chudy dlatego że tak ma w tym momencie być, nie dlatego że nie potrafi tego zmienić. Moje plany nie były jednak podyktowane zdaniem innych. Sam czułem już chęć zmiany charakteru treningów na takie z priorytetem siłowym. Wspomnę, że kiedyś robiłem już „masę” i osiągnąłem w pewnym momencie 103 kilogramy. Tak więc wiedziałem już jak to jest zejść z wagą prawie 30 kilogramów – choć ten proces był znacznie dłuższy niż redukcja, którą ostatnio skończyłem.

Styczeń 2017 – początek redukcji

Po obfitej w jedzenie oraz odpoczynek przerwie świąteczno-noworocznej wracam do treningów. 4 stycznia wchodzę na wagę, a ta pokazuje liczbę 105. Przybrałem więc 31,5kg – szalony cel zrealizowany z nawiązką (bez wsparcia farmakologicznego ;) ). Obijałem się? Trochę, ale tylko przez ostatnie 1,5 tygodnia. Od 4 lipca do 23 grudnia 2016 roku nie odpuściłem żadnego z zaplanowanych treningów. Choć ćwiczyłem tylko 3 – 3,5x w tygodniu to jest to dla mnie najbardziej udany treningowo okres w życiu. Nie odniosłem w tym czasie żadnych poważniejszych urazów. Wcześniej – kontuzje były moją zmorą, choć głównie za sprawą gier zespołowych. Tu natomiast ograniczyłem aktywność do siłowni. Ale wrócę do stycznia bieżącego roku i początku redukcji. Treningi zaczynam od przeplatania ćwiczeń funkcjonalnych z siłowymi. Trenuję prawie codziennie, raz z większą intensywnością, raz z mniejszą i skupieniem na poprawie dysfunkcji ruchowych. Jeśli chodzi o dietę to nieco ucinam kaloryczność, ale na pewno nie głoduję. W tej początkowej fazie waga ma spadać głównie z uwagi na zwiększenie aktywności (po 1,5 tygodniowym odpoczynku). I rzeczywiście – zacząłem się ruszać, zeszło też ze mnie trochę wody. W styczniu zrzuciłem  4-5kg.

Luty

Wróciłem do boksu. Aktywność znów nieco zwiększona. W miesiącu lutym miałem 3 dni nie treningowe. Niektóre treningi (1 na 3) były jednak lżejsze, oparte bardziej na mobilizacji i stretchingu niż „wypompowaniu się”. W zrzucaniu wagi na pewno pomaga mi też fakt, że pracuję przede wszystkim na stojąco, a w zasadzie chodząco ;) Boks dodał trochę więcej aktywności o charakterze anaerobowym, a więc pomógł  w dalszym przyspieszeniu metabolizmu. Ilość pożywienia podobna do tej w styczniu – 3500-4000kcal dziennie (liczyłem wyłącznie bardzo na oko). Podstawowym wskaźnikiem efektów działań jest lustro i waga. W lutym zrzuciłem ok. 4kg.

Marzec

W pierwszej połowie marca notuję nieplanowaną przerwę – z powodu wybitego palca i „paru innych dolegliwości” (jak zapisałem w dzienniku treningowym) pauzuję przez 5 dni. 9 marca wracam do treningów z wagą 95,5kg. Zaczynam od niezbyt długiego biegu (2,6km) – czyli kolejnej, nowej aktywności w tym okresie. Jest to początek przygotowań do biegu na 5km (Run Toruń), który odbędzie się 30 kwietnia. Na tym dystansie jeszcze w żadnym publicznym biegu nie brałem udziału. Ten pierwszy bieg jest dość ciężki i niezbyt komfortowy dla stawów, ale to normalne biorąc pod uwagę skok wagi i przerwę od tego rodzaju wysiłku. Do końca marca notuję już tylko dwa dni nietreningowe, a co raz dłuższe biegi przeplatam z boksem oraz treningiem siłowym z umiarkowanym obciążeniem. Pod koniec marca ważę ok. 95kg, nieco przyhamowuje tempo mojej redukcji.

Kwiecień

Pierwszy tydzień jest dobry, kontynuuje pomyślną passę z marca, jednak drugi tydzień kwietnia to nieplanowana przerwa od treningów. Przynajmniej od tych intensywniejszych. Zmusza mnie do tego nawracający ból w stawie skokowym. Ból nasila się również przez pracę, gdzie spędzam na nogach nie raz po 12 godzin dziennie - i to w eleganckim, mało wygodnym obuwiu. No nie byłbym raczej sobą, gdybym odpuścił treningi tak totalnie. Każdego poranka wykonuję kilka ćwiczeń stabilizujących oraz pewną ilość pompek i podciągnięć na drążku. Jest to jednak trening lekki i krótki. O bieganiu póki co nie ma mowy. Wracam do niego w po tygodniu, ale długość biegów ulega zredukowaniu. Do biegu ostatecznego pozostały 2 tygodnie, a nie chciałbym rezygnować z niego z uwagi na ból. Do końca tego miesiąca ćwiczę już regularnie, a długość biegów staram się mimo wszystko nieco zwiększać. Odpada mi boks i staram się w miarę możliwości podejść do Run Toruń zregenerowany. Z mojego startu nie jestem do końca zadowolony. Dałem z siebie dość dużo, choć moja ogólna forma pozostawiała jeszcze nieco do życzenia. W kwietniu dopada mnie też lekka stagnacja jeśli chodzi o zrzucanie wagi. W momencie biegu ważyłem ok. 93 kilogramy. W tym miesiącu zrzuciłem tylko ok. 1,5kg.

Maj

Pierwotnie zakładałem, że redukcję skończę już w maju, choć miałem na uwadze że może to być plan zbyt odważny. I taki się okazał. Wiedziałem, że w maju czeka mnie dłuższa przerwa od treningów, spowodowana operacją przegrody nosowej. Trenować mogłem do 7 maja, i tak też było. Mój poziom tkanki tłuszczowej był jednak zbyt wysoki bym mógł uznać redukcję za zakończoną. Przerwa od treningów trwała aż 3 tygodnie (wedle zaleceń lekarza), a potem ustaliłem że wracam ze zdwojoną siłą ;) Żeby jednak odpoczynek nie był za miły – zmagam się w tym okresie z permanentnym bólem zębów. Lekarz wykonujący zabieg musiał naruszyć mi jakiś nerw. Tak długiej przerwy od ćwiczeń nie miałem od kilku lat. Waga znów zaczęła iść w dół, pomimo mocnego zredukowania aktywności fizycznej. Mogę przypuszczać, że był to okres w którym straciłem najwięcej masy mięśniowej (brak bodźców do jej utrzymywania przez organizm). Wróciłem 29 maja i na dobry początek zająłem się treningiem funkcjonalnym (nie mylić z crossfitem). Na koniec maja ważyłem ok. 87,5 kg. Zrzuciłem zatem 5 kg. Owszem, dochodzi tu jeszcze kwestia pozbycia się pewnej ilości wody z organizmu. Odstawiłem bowiem kreatynę. Mimo wszystko poczułem, że ten okres dość istotnie mnie osłabił. Jeśli chodzi o dietę to starałem się jeść nieco mniej, co było naturalne z uwagi na dalszy proces redukcji oraz znaczne zmniejszenie aktywności fizycznej.

Czerwiec

Tu miałem przystąpić do końcowego etapu redukcji, choć moje morale nieco upadło po mało udanym maju. Sprawy znów się nieco pokomplikowały (jeśli chodzi o trening i cele z nim związane). 5 czerwca zacząłem pracę z dala od Torunia. Moja dieta oraz tryb życia zmieniły się diametralnie. Z jednej strony byłem bardzo aktywny pracowniczo (praca stojąco – manualna), a z drugiej dieta nie do końca mi służyła. Na 2 posiłki dziennie byłem skazany w hotelu i choć były smaczne to ich jakość zdrowotna nie zawsze była wysokich lotów. W miarę możliwości starałem się ćwiczyć. Zapisałem się do lokalnej siłowni i zacząłem trenować treningiem siłowym al’a Full Body Workout. Trening był dość intensywny i duży objętościowo, ale trenowałem jedynie co 3 dzień. Potem pojawiła się kolejna przeszkoda – uraz pleców doznany w kuriozalnych okolicznościach. Wracałem na weekend do domu pociągiem i w momencie kiedy wrzucałem walizkę jednej z kobiet na półkę bagażową.. pociągiem gwałtownie szarpnęło. Moje plecy odczuły ten incydent, a każdy obszerniejszy ruch ręką zaczął sprawiać mi ból. Kolejna przerwa, tym razem 10-dniowa. Do końca czerwca moje ręce nie tknęły już ciężaru. Waga na koniec miesiąca – ok. 87kg. Moja waga znów zaczęła hamować, choć nie było to nic strasznego, gdyż wydawałem się już bliski końca tego etapu.

Lipiec

Wracam do treningu FBW. Trenuję mniej więcej co 3 dzień. Żeby nie było za nudno – czeka mnie kolejna zmiana, która nieco utrudnia treningowe życie. Zmieniono mi hotel, w którym przebywałem podczas delegacji pracowniczej. Tym razem wylądowałem w wiosce, liczącej kilkuset mieszkańców. Inspirowany m.in. książką „Spartan up!: bądź jak Spartanin” nie zamierzam rezygnować z treningów. Zwłaszcza, że w ostatnim okresie miewałem za dużo przerw od nich, co negatywnie wpłynęło zarówno na moją formę fizyczną jak i psychiczną. Odbyłem 2 treningi ogólnorozwojowe w plenerze z wykorzystaniem środowiska naturalnego ;) Więcej o nich pisałem już w jednym z poprzednich postów. W połowie lipca wracam do domu, choć tylko na chwilę. Potem wyjeżdżam na kolejną delegację. Miała ona potrwać kilka tygodni, potrwała jednak tylko kilka dni. Całe szczęście, że nie zdążyłem wykupić nigdzie karnetu na siłownię. Wróciłem do domu i rozpocząłem końcowy etap redukcji, z nowym treningiem. Treningi siłowe zacząłem przeplatać z interwałami w postaci naprzemiennego truchtu i sprintów w plenerze. Udało się złapać rytm i od ostatniego tygodnia lipca trenowałem już codziennie systemem dzień siły-dzień interwałów. Aktywność znacznie zwiększona, kaloryczność podobna. Efekt? Kilogram mniej.

Sierpień

Zwieńczenie redukcji. W pierwszej połowie trenowałem dalej codziennie, z dużym zapałem. Towarzyszyła mi świadomość, że ostatnio miałem dużo przerw i teraz muszę dać z siebie wszystko by jakoś to zrekompensować. O ile podczas treningów siłowych pozostawiałem pewien, mały zapas, o tyle interwały wykonywałem zawsze do maksymalnego wyczerpania. Po serii sprintów dobijałem się wówczas jeszcze 30 powtórzeniami „burpeesów”, które były w tym momencie już prawdziwą walką o życie. Nie ugiąłem się jednak, ale być może był to błąd. W połowie sierpnia wylądowałem znów na tydzień z dala od Torunia. Wykonałem wówczas 2 treningi siłowe, ale bez jakiejś większej koncepcji w głowie. Sierpień to czas stagnacji. Zrzuciłem ok. 1 kilograma, ale moja sylwetka optycznie nieco się pogorszyła. Pod koniec sierpnia kolejny tygodniowy wyjazd. Odbyłem w jego trakcie 2 treningi funkcjonalne i uznałem, że nie ma sensu dalej się katować. Zwłaszcza, że ilość spożywanego pokarmu była już dość mała. Waga stanęła na 85 kg i na takim poziomie utrzymuje się do dziś.

Mój ogólny komentarz

Proces redukcji uważam za umiarkowanie udany. Z jednej strony – dużo było w tym procesie nieplanowanych przeszkód. Z drugiej – nie miałem na nie większego wpływu. W miarę możliwości starałem się trzymać obranej przez siebie ścieżki i nie zbaczać z niej zbyt daleko. Jeśli chodzi o kwestie urazów to jest to redukcja dała mi ku zastanowieniu pewien materiał. W drugim półroczu 2016 roku (podczas cyklu masowego) nie odniosłem żadnej poważniejszej kontuzji. Podczas redukowania wagi odniosłem kilka urazów lub też odezwały się sprawy przewlekłe. Miałem większe lub mniejsze problemy ze stawem skokowym, nadgarstkiem, plecami i kolanem. To wszystko hamowało w jakiś sposób moje działania. Warto jednak zauważyć, że podczas etapu zrzucania wagi zakres moich aktywności fizycznych był znacznie szerszy. Sam trening siłowy nigdy nie był dla mnie szczególnie kontuzjogenny. Potwierdziło to statystyki, które mówią że sporty zespołowe/kontaktowe, czy bieganie charakteryzują się znacznie wyższym współczynnikiem kontuzji niż rozsądny trening z wolnym ciężarem.

Co do diety. Kalorie liczyłem przez kilka tygodni w życiu. Wystarczyło mi to, żeby poznać mniej więcej kalorykę danych posiłków. Nie prezentuję też podejścia stricte kulturystycznego. Nigdy sama sylwetka nie była dla mnie wartością najwyższą i najważniejszym wymiernikiem skuteczności działań. Z tego też powodu nie jestem fanem publicznego prężenia się bez koszulki. Przepraszam, jeśli kogoś zawiódł brak zdjęć mojej sylwetki do niniejszego postu. Staram się być jednak samokrytyczny i na pewno nie jest tak, że coś sobie dodaje, a coś próbuję ukryć. Po kilku latach trenowania i „siedzenia” w temacie znam swoje ciało stosunkowo dobrze, dlatego też nie odczuwam potrzeby dokładnego liczenia kalorii i makroskładników. Jedyne na co zwracałem uwagę to: dostarczanie odpowiedniej ilości białka (min. 120g białka zwierzęcego dziennie) oraz dbanie o odpowiednią podaż mikroelementów (też bez skrupulatnego liczenia wartości). Stosowałem więc dietę intuicyjną, zwracając uwagę na zmiany w swojej wadze i pomocniczo – sylwetce.

Co bym zrobił inaczej?

Była to moja pierwsza redukcja, w której waga schodziła mi w takim tempie i z taką regularnością. Starałem się nie stracić przy okazji za dużo masy mięśniowej, choć wiedziałem że nie zachowam jej tyle ile zachowałbym przy podejściu typowo sylwetkowym. Stosunkowo długie biegi i marsze, boks, czy np. 3-tygodniowa przerwa po operacji na pewno nie sprzyjały bodźcowaniu organizmu ku temu, by utrzymał jak najwięcej masy mięśniowej. Tak więc nie było to standardowe „docinanie na lato”. Czy coś bym jednak w swoim podejściu zmienił? Z perspektywy czasu uważam, że mógłbym nieco zredukować ilość aktywności typu cardio. Nie mam tu jednak na myśli takiego typowego cardio kręconego z tętnem na poziomie ~70%, a np. długie marsze, których w gorące lato u mnie nie brakowało. Zdarzało mi się pokonywać po kilkanaście kilometrów dziennie przez kilka dni z rzędu, w upalnym klimacie. Mniej aktywności, a z większą intensywnością – to mogłoby przynieść lepsze rezultaty i samopoczucie.

Porady?

W pierwszej kolejności odradziłbym głodzenie się i drastyczne ucinanie ilości spożywanego jedzenia. Przez pierwsze kilka(naście) tygodni deficyt kaloryczny (a więc warunek konieczny do redukowania masy ciała) można uzyskać przez same zwiększanie aktywności fizycznej. Ucinanie kalorii to już strategia na dalszy etap redukcji. Może być tak, że w pierwszej fazie redukcji będziemy musieli wręcz zwiększyć podaż kalorii w swojej diecie, żeby nie doprowadzić  szybko do załamania metabolicznego – zbyt dużej aktywności fizycznej w stosunku do ilości i jakości naszego pożywienia. Bardzo istotny jest konkretny, mierzalny cel. Kiedy cel nie jest wystarczająco klarowny, łatwiej jest ponieść porażkę. Ten cel musi być jednak realny i rozsądny. Nie zakładajmy np. zrzucania 10 kilogramów w ciągu miesiąca. Nawet, gdybyśmy to zrobili to nie będzie to korzystne dla naszego zdrowia i wyglądu. Oczywiście na początku proces redukcji jest nieco szybszy – to naturalne. Trzeba tu wziąć pod uwagę, że dalszy etap będzie powolniejszy. Warto ustalić sobie jeden cel główny, oraz cele okresowe – na dany tydzień, czy miesiąc. Tak, wiem że to banały, ale bardzo istotne.

Wnioski w punktach

1. Nie warto się „zajeżdżać” nadmierną objętością i częstotliwością treningu (głównie kwestia podwyższonego kortyzolu i neutralizowania bodźców wpływających na zachowanie masy mięśniowej)

2. Nie należy za mocno ucinać kalorii, głodować. Sądzi się, że nigdy nie powinniśmy schodzić z kalorycznością dziennej diety poniżej naszej podstawowej przemiany materii i coś w tym rzeczywiście jest.

3. Lepiej postawić na jakość i skupienie w trakcie ćwiczeń – pozwoli to zminimalizować ryzyko urazów, które mogą bardzo niekorzystnie wpłynąć na nasz progres oraz stan psychiczny.

4. W miarę możliwości trzeba redukować ilość stresu (różnego rodzaju). Zbyt duża ilość wydzielanego kortyzolu jest jednym z największych wrogów skutecznej redukcji.

5. Warto zadbać o odpowiednią się regenerację. Interwały do „odcięcia” po 4-5 godzinach snu mogą nam bardziej przeszkodzić niż wspomóc proces redukcji. Odpowiednio działający, nie przestymulowany układ nerwowy to kluczowa kwestia. Pomocna może być tu także suplementacja, np. ashwagandhą, która ma wszechstronne działanie prozdrowotne.

6. Należy pić dużo wody dobrej jakości, unikać nadmiernej ilości substancji diuretycznych. Schudnięcie przez odwodnienie zdecydowanie nie jest tym o co chodzi nam w zdrowej redukcji. Nie zawsze utrata wagi oznacza sukces. Prawidłowe nawodnienie jest niezbędne, pamiętajmy by pić odpowiednio więcej wody kiedy w naszej diecie nie brakuje kawy i herbaty.